Geschiedenis
De Dolomite was Triumph's laatste model in de reeks waarvan de productie in 1965 begon met de Triumph 1300 (codenaam: Project Ajax). De door Giovanni Michelotti ontworpen 1300 was qua lijnenspel sterk gebaseerd op de grotere Triumph 2000 en moest de Triumph Herald vervangen. Oorspronkelijk was de 1300 uitgerust met een 1.3 liter viercilinder lijnmotor en voorwielaandrijving, maar in september 1970 werd de 1300 vervangen door de Triumph 1500 met nog steeds voorwielaandrijving en een grotere 1500 cc motor. Zowel het front als de achterzijde van deze 1500 was verlengd en vormde de basis voor wat later de Dolomite reeks zou worden.
Triumph was echter ontevreden over de verkoopcijfers van de 1300, die nooit het succes behaalde van de eenvoudigere en goedkopere Herald. Daarom wijzigde men de auto en bracht deze tegelijkertijd met de 1500 ook uit als Toledo, een goedkopere en eenvoudigere 1300-variant met achterwielaandrijving. Deze had de langere neus van de 1500, maar behield de kortere achterzijde van de 1300 FWD en werd parallel aan het krachtigere model met voorwielaandrijving verkocht.

Triumph Dolomite (1971)
De Triumph Dolomite 1850 werd gepresenteerd op de London Motor Show in oktober 1971 maar het begin van de productie werd als gevolg van stakingen en andere problemen in de auto-industrie vertraagd tot april 1972. De auto was bedoeld als opvolger van de luxere varianten van de 1500 en ook van de Vitesse, een sportieve versie van de Herald die inmiddels uit productie was gegaan. De naam Dolomite was vóór de Tweede Wereldoorlog ook al voor een model gebruikt en Triumph deed hem herleven voor de nieuwe serie.
De Dolomite had de langere carrosserie van de voorwielaangedreven 1500, de aandrijflijn van de Toledo met achterwielaandrijving en een nieuwe, moderne 1854cc motor met aluminium cilinderkop en bovenliggende nokkenas. In eerste instantie was deze ‘slant four’ motor in opdracht van Saab ontwikkeld en vormde met zijn blokhoek van 45 graden feitelijk de helft van de Triumph Stag motor (90 graden V8).  In de Dolomite leverde deze motor in combinatie met 2 carburateurs zo’n 91 pk (67 kW).
De nieuwe Dolomite 1850 was bedoeld voor het toen nieuwe segment van sportieve middenklasse sedans, moest concurreren met auto's zoals de Alfa Giulia, de BMW 02 serie en de Ford Cortina GXL en werd aangeboden met een hoog uitrustingsniveau. Dit omvatte dubbele koplampen, een klok, uitgebreid instrumentarium in een fraai houten dashboard, comfortabele stoelen en bekledingen, een verwarmde achterruit en een sigarettenaansteker. Qua vormgeving verschilde de Dolomite nauwelijks van de 1500 maar hij kreeg een aantal wijzigingen zoals een matzwarte achterzijde, met vinyl beklede C-stijlen en nieuwe wieldoppen. De auto accelereerde van 0-100 km/u in net onder de 12 seconden en bereikte een topsnelheid van ruim 160 km/u. Al snel was er op verzoek ook een versnellingsbak met overdrive leverbaar waardoor het geluidniveau en brandstofverbruik bij hogere snelheden daalden. Een automatische transmissie was ook één van de mogelijke extra’s net als Sundym getint glas.

Triumph Dolomite Sprint (1973)
Hoewel de Dolomite modern en snel was, hadden zijn concurrenten als de BMW 2002 en de snellere Alfa’s toch een prestatievoordeel dat zowel het aanzien als de verkoop ten goede kwam. Om hier een antwoord op te bieden, bracht Triumph in juni 1973 de Dolomite Sprint uit. Een ontwikkelingsteam onder leiding van Spen King ontwierp een zestienkleppen cilinderkop met slechts één bovenliggende nokkenas die de inlaatkleppen rechtstreeks bediende via de klepstoters en de uitlaatkleppen via tuimelaars. De cilinderinhoud van de motor werd vergroot tot 1998 cc, wat in combinatie met grotere carburateurs goed was voor een vermogen van 127 pk (94 kW).
Vanwege de nieuwe motor wordt de Dolomite Sprint beschouwd als de eerste echte productie-auto met meerkleppentechniek. De prestaties waren uitstekend: acceleratie van 0-100 km/u in 9 seconden en een topsnelheid van 187 km/u. De uitrusting kwam overeen met die van de 1850 maar met als toevoeging de standaard lichtmetalen velgen (ook voor het eerste op een Britse auto), een met zwart vinyl bekleed dak, een voorspoiler en een dubbele uitlaat wat het sportieve plaatje compleet maakte.
Vanwege het hogere koppel van de nieuwe motor moest ook de aandrijflijn worden versterkt. Zo werden de versnellingsbak en het differentieel vervangen door die van de TR6. De remmen werden verbeterd: vóór met een nieuw type remblokken en achter met grotere trommels en een lastafhankelijke remkrachtbegrenzer. Als fabrieksoptie was een sperdifferentieel beschikbaar, evenals van de 1850 bekende opties als een overdrive of automatische transmissie. Vanaf mei 1975 werden de overdrive en getinte ramen standaard geleverd en vanaf maart 1976 waren ook hoofdsteunen, radio en een gelaagde voorruit standaard.
De Dolomite Sprint reed van 1974 tot 1979 succesvol mee in het British Touring Car Championship.

Wijzigingen
De Dolomite bleef in verschillende uitvoeringen vrijwel ongewijzigd tot het einde van de productie. De meeste wijzigingen betroffen de sierlijsten en extra uitrusting van sommige modellen.
Aan het einde van de jaren zeventig zag de Dolomite er ouderwets uit, vooral in vergelijking met zijn modernere concurrenten. In augustus 1980 werd de productie van alle Dolomite’s, evenals die van de Spitfire, gestaakt omdat BL de fabriek in Canley sloot om door inkrimping meer overlevingskans te hebben.
In totaal werden er van alle Dolomite derivaten ruim een half miljoen exemplaren geproduceerd gedurende 15 jaar. Een indirecte opvolger verscheen pas in 1983 met de van een Honda-constructie afgeleide Triumph Acclaim.

 
Bouwjaren en productieaantallen

Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Triumph_Dolomite